امروزه شاید در اذهان برخی ملل ، تعلیم و تربیت تنها معطوف به آموزش های رسمی دوره های مدرسه ای و دانشگاهی ، آن هم در زمان و سنی خاص باشد که فرد پس از گذراندن مقاطعی به عنوان شخص بالغ و کامل تصدی امور را بدون نیاز به آموزش و پرورش بیشتر به عهده می گیرد و گذران زندگی می کند.
از دگر سو، کشورهایی هم هستند که تاکید بسیاری بر تداوم تعلیم و تربیت پایان عمر دارند و الگوهای آموزش و پرورش بسیار منسجم و دقیقی را بر پایه نیازهای کشور و مردم خود طرح ریزی می کنند و آن را به عنوان بخشی از برنامه عمرانی کشورشان در برنامه های توسعه و آموزشی لحاظ می کنند.